Puiflijk

R.K. Begraafplaats Puiflijk

De R.K. Begraafplaats van Puiflijk ligt op een uitzonderlijk plaats: rond de in 1870 gebouwde St. Johannes de Doperkerkkerk. Hij ligt dus in het hof van de kerk, en is dus letterlijk een kerkhof. Dat is bijzonder, omdat vanaf 1829 de begraafplaatsen van Staatswege niet meer in of rond de kerk mochten worden aangelegd, maar buiten het dorp of de stad. Daarvoor werden  hygiënische argumenten gebruikt als: “schadelijke uitwasemingen en bronnen van ziekten en infecties”. Niettemin: het kerkhof van Puiflijk is vanaf de stichting tot de dag van vandaag volop in gebruik.

De kerk van de heilige Johannes de Doper  (Weber, 1870) scheidt het kerkhof doormidden in twee delen. Beide zijn omzoomd door een muur, met soms daarboven de spreekwoordelijke beuken haag. Na een tijd van verwaarlozing is het kerkhof door een groep enthousiaste vrijwilligers weer teruggebracht tot een sereen oord van rust en vrede.

Op het Puiflijkse kerkhof herleeft een stuk geschiedenis van het dorp.

Puiflijk kerkhof 03

Tussen de knisperende grintpaden vind je er de restanten van oude monumentale graven van vroegere notabelen, zoals van de families Kersten en van Hoogstraten.  Maar grotendeels zijn het meer eenvoudige graven, waarbij je opmerkelijk veel dezelfde namen tegenkomt zoals Schiks, van Hulst, van den Pol, van Kol, van Oss. Alleen echte Puflukse weten nog hoe die familiebanden precies in elkaar zitten en wie van wie is.

Onder een boom staat in zijn sobere eenvoud het Priestergraf. Het vertoont tekenen van verval en de kerkhofploeg is van plan het te restaureren. Maar toch: je weet maar nooit wat zo’n somber oud bouwwerk aan verrassingen herbergt.

“Wimke” staat er op een klein kindgrafje, altijd ontroerend om zijn onafgemaakte leven.

Tegen de achtermuur van het linkse deel van het kerkhof vind je de urnenwand. Nogal somber, en dat wordt nog versterkt door de trieste groene aanslag op de muren. De vele urnengrafjes langs de paden met hun diepzwarte goudgegraveerde dekplaten oogen beter.

Tegen de zijmuur van de kerk is de granieten grafsteen aangebracht die de vroegere grafkelder van de zusters Dominicanessen afsloot. De zusters verzorgden hier in vroeger jaren het onderwijs. Zij bereikten volgens de inscripties veelal  een respectabele leeftijd.

Op het linkse deel van het kerkhof liggen twee onopvallende graven, echter met daarop juist opvallende namen. Het zijn de nog overgebleven graven van repatrianten uit het voormalig Nederlands-Indië, die begin vijftiger jaren in het voormalig klooster de St. Maartenshof werden opgevangen. Ver van hun geboortegrond hebben zij hier hun laatste rustplaats gevonden.

Puiflijk kerkhof 06

Rechts vooraan ziet u de graven van vier gealieerde soldaten uit de laatste wereldoorlog. Daarnaast is sergeant Mark Weijdt te ruste gelegd die is gesneuveld op een vrij recente UN-missie in Afghanistan. Toen en nu weggerukt uit hun jonge levens.

Puiflijk kerkhof 01

Het kruis, uniek symbool van het eeuwig leven, was vroeger prominent aanwezig als onderdeel van de graftekens. De laatste jaren zie je ook wat meer persoonlijke ornamenten aangebracht. Ook de laatste jaren wordt meer en meer de voorkeur gegeven aan crematie. Begraven wordt dikwijls  nog de laatst overleden echtgenoot in een dubbel graf. Er liggen veel dubbele graven in Puiflijk. Mooi die symboliek: herenigd in de dood.

Het wordt rustig op het kerkhof. Maar toch: nog steeds zijn bij beide ingangen (links en rechts van de kerk) geen poorten geplaatst. Ook dat is een symbool: het kerkhof is er voor mensen: mensen die er hun laatste rustplaats vinden en mensen die in stille herinnering de graven komen bezoeken. Iedereen is van harte welkom.

(Hans Janssen)

Een overzicht van te verwijderen grafbedekkingen staat op de pagina Kerkhoven.