Na vijf mooie en ook bewogen jaren neem ik afscheid van de Parochie H. Franciscus en H. Clara. Een moment ook om terug te blikken op mijn periode hier als pastoraal werker, maar hoewel ik graag schrijf, is het toch lastig om heel beknopt hier iets over te zeggen zonder iemand tekort te doen. Dat begint al met de invalshoek, want gaat het over mijn eigen ervaring, een beschouwing op de parochie en de sluiting van de kerken of over al die vrijwilligers, pastorale krachten en andere inspirerende geloofsgenoten, die ik heb mogen ontmoeten en met wie ik zo fijn heb samengewerkt?

Zo kort voor mijn afscheid wil ik het vooral hebben over hoe ik de laatste 5 jaar ben gaan aankijken tegen het pastoraat en de zielszorg in een parochie, ziekenhuis, het leger of de gevangenis. Waar gaat het nu eigenlijk om en zijn wij, pastores, zielzorgers, predikanten, etc. nog wel -om een moderne term te gebruiken- een vitaal beroep of ambt?

Toen ik bij de parochie aan de slag ging als pastoraal werker zag ik hoe vrijwilligers en al die andere parochianen zich onbaatzuchtig inzetten voor hun geloofsgemeenschap, hun kerk of soms ook kerkgebouw. Hieruit bleek wel dat, ondanks het verdriet van de fusie en het sluiten van kerkgebouwen, die kerk voor hun ergens voor staat, een groter verhaal, iets dat betekenis geeft aan ons bestaan. Uiteindelijk, zo besefte ik me, buigt alles zich terug naar die éne persoon, Jezus van Nazareth, onze Messias. Door dit telkens voor ogen te houden, wordt ook de eigen taak als pastoraal werker of pastor duidelijker. Het gaat dan om navolging van die mens voor anderen, want bij Jezus ging het nooit om Hemzelf.

Ik herinner me nog goed hoe ik enkele jaren geleden in Londen een Anglicaanse viering bijwoonde. Vooral de preek van de voorgangster sprak mij enorm, misschien wel persoonlijk, aan. Het ging over de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging. Echter ze gaf er een mooie draai aan, want in deze tijd gaat het er niet alleen meer om dat de kerk letterlijk voedsel uitdeelt of voorziet in fysieke noodhulp. Er is in deze tijd veel meer behoefte aan geestelijk of spiritueel voedsel en op dat vlak kun je als pastor het verschil maken.  Immers, steeds meer mensen voelen zich, ondanks alle welvaart, ongelukkig, krijgen een burn-out en menen dat het leven geen zin meer heeft.

Deze zinloosheid van het bestaan is misschien wel de grootste hedendaagse crisis. Het blijft daarom belangrijk om vanuit ons geloof de waardigheid van de mens te benadrukken, dat wij geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis. Maar vooral is het belangrijk om het verhaal van Jezus van Nazareth te blijven vertellen, want wie wij als mensen zijn wordt ten diepste bepaald door de overtuiging dat we broeders en zusters van Jezus zijn. Het door Jezus aangekondigde Koninkrijk van God hield een revolutie van onbaatzuchtige liefde, in een wereld van egoïsme en meedogenloze macht, in. Jezus noemde God zijn Vader, die ook de andere verloren kinderen in liefde accepteert. Als zoon van de Vader was Jezus vooral de mens voor anderen. Dit was en is ook de essentie van Zijn leven en sterven. In en door de Verrijzenis van Jezus accepteerde God ook Jezus’ bestaan voor anderen, voor alle mensen.

Als we gelukkig willen zijn, weer zin in het leven willen krijgen, moeten we, zo wil ik graag meegeven, Jezus universele wet navolgen: “Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie zal het redden.” (Mc. 8,35). Het ‘ik’ moet vervangen worden door een ‘Gij’. We zien de andere mens en vinden ons eigen menszijn niet door te veel met onszelf bezig te zijn, maar door een relatie aan te gaan met God en andere mensen. Op die manier is de liefde, de essentie van Jezus’ boodschap, datgene wat ons aan elkaar verbindt en dat betekenis geeft aan alles.

In Christus is God verzoenende liefde. God houdt zoveel van ons dat Hij mens en wereld heeft bevrijd. Dit is een pastorale boodschap die ook in onze tijd actueel en belangrijk is.

Roman Gruijters