Lang heb ik nagedacht over hoe ik het beste iedereen kan bedanken voor het mooie afscheid van afgelopen zaterdag 15 augustus. Niet alleen wil ik iedereen bedanken voor de presentjes, kaarten en persoonlijke woorden, maar ook voor het samen dragen van de geloofsgemeenschap in Druten, Deest, Afferden, Puiflijk en Horssen gedurende de afgelopen 5 jaar. 

Het lastige is natuurlijk dat je nooit iedereen kan bedanken en ook snel te veel zegt, waardoor de boodschap verloren gaat in een brij aan woorden. Bovendien is er ook niet sprake van een absoluut afscheid. Ik ga aan de slag in een naburige parochie, blijf werkzaam in hetzelfde dekenaat en de komende jaren zullen we op oecumenisch gebied vast nog veel meer gaan samenwerken. 

Kortom, iedereen wil ik bedanken voor alles wat jullie mij afgelopen zaterdag hebben (mee-)gegeven. Sterker nog, graag wil ik alle parochianen, vrijwilligers, leden van de protestantse gemeente en al die andere goede mensen bedanken voor het gezamenlijk uitdragen van de goede boodschap van Christus in de afgelopen vijf jaar. In liefde, Licht en in Christus blijven we met elkaar verbonden.

Echter, jullie zijn nog niet van mij af en daarom wil ik graag het volgende gedicht van Ida Gerhardt aanhalen:

Lof van het onkruid

Godlof dat onkruid niet vergaat.
Het nestelt zich in spleet en steen,
breekt door beton en asfalt heen,
bevolkt de voegen van de straat.

Achter de stoomwals valt weer zaad:
de bereklauw grijpt om zich heen.
En waar een bom zijn trechter slaat
is straks de distel algemeen.

Als hebzucht alles heeft geslecht
straalt het klein hoefblad op de vaalt
en wordt door brandnetels vertaald:

‘gij die miljoenen hebt ontrecht:
zij kòmen – uw berekening faalt.’
Het onkruid wint het laatst gevecht.

(Ida Gerhardt, Vijf vuurstenen)

Het gaat u goed,

Roman Gruijters