Gisteren hebben we pastoor Zimmermann welkom geheten in de eucharistie viering. Er waren veel parochianen gekomen en gelijk hadden ze! Ik wil er graag een klein artikel aan wijden. En ik beloof u dat ik er geen gewoonte van zal maken om iedere zondag te schrijven over de gaande en de komende pastoor, want ik kan op voorhand u schrijven dat ik hoop dat pastoor Zimmermann heel lang in Druten zal blijven.

Ik begin met een vergelijking die bijna niet mogelijk is, maar toch waag ik me eraan. Net zoals Max Verstappen begon pastoor Pieter op poleposition. Pieter was voor ons en Max was voor de vele fans de belangrijkste man en ze konden niet verliezen in de ogen van velen. Hoewel in de woorden van Jezus we ons wel moeten realiseren dat we onze plaats moeten kennen. En de eersten zullen de laatsten zijn. Maar tijdens de preek mocht ik even de emotie van de trotse ouders van pastoor Zimmermann proeven. Net zoals de ouders van Max Verstappen waren ook zijn trotse ouders aanwezig op de plek waar hun zoon vele mensen in de ban hield, namelijk in onze Ewaldenkerk. Door het voorgaan in de H.Mis en tijdens de preek, wist pastoor Zimmermann ons zeer te boeien. Er waren indrukwekkende stiltes, dat emotioneerde, je kreeg de tijd om na te denken over de woorden.

Woorden uit het Evangelie van Lucas die als thema hadden ‘loslaten’. Pastoor Zimmermann legde deze woorden op zeer begrijpelijke wijze uit. Je laat als ouders je kinderen los, maar je bent toch op de achtergrond aanwezig. Voor mij is duidelijk dat christelijk loslaten niet betekent laat maar waaien, maar dat je het anders leert vasthouden. Je kunt niet alles houden zoals het was, want dan is het een belemmering voor de voortgang van het Evangelie. Pas wanneer Jezus naar de hemel is gegaan, komt er een wind onder het Evangelie.

Ik hoop dat wij als parochianen van de parochie H.Franciscus en H. Clara leren dat wij de ander niet belemmeren, niet vastzetten in onze hokjes, want dat is voor onszelf ook bevrijdend wanneer wij deze hokjes loslaten. Maar dat we wel blijven vasthouden en elkaar opvangen bij pijn en verdriet.
In dat verband denk ik aan de woorden van Henri Nouwen. Hij schrijft in het boek uit 1993 Met de dood voor ogen over zijn gesprek met een trapezegroep. Degene die de grootste sprongen maakt is niet de ster, maar degene die vangt. Het geheim van het gevangen worden, aldus de trapezeartiest is, dat je gewoon je armen en handen uitstrekt en wacht tot je gevangen wordt. Vertrouw erop dat de vanger er zal zijn.
Zo zegt God ook, ik zal er zijn en steek je handen uit om brood en wijn te ontvangen. Zo krijg ook jij houvast.

Ik hoop, en ik weet zeker dat ik spreek namens veel parochianen, dat pastoor Pieter Zimmermann heel lang onze houvast mag zijn.

Gezondheid en geluk in Druten.

Gradie Martini